Ev Siyasət Rusiya şovinizmi seçdi. Putin baş rejissordur

Bu gün Rusiyada yeni – əslində çox köhnə – milli nifrət kampaniyası gedir. Qeyri-rus xalqlarına, xüsusən də Qafqaz və Mərkəzi Asiya xalqlarına qarşı həm fiziki, həm də simvolik zorakılığın tətbiqi getdikcə daha aydın görünür.
Azərbaycanlılar, özbəklər, qırğızlar və türkmənlər özlərini sistemli hədə-qorxu, ayrı-seçkilik və damğalama kampaniyasının mərkəzində tapırlar. Bu nifrət, ayrı-seçkilik və islamofobiya dalğasının arxasında ölkə rəhbərliyindən və ilk növbədə şəxsən Vladimir Putindən başqa heç kim dayanmır.
Prezident Vladimir Putin Rusiya dövlətinin imperiya reflekslərindən istifadə edərək, istisna, sıxışdırılma və məcburi assimilyasiya vasitəsilə ənənəvi idarəetmə mexanizmlərini təkrarlayır. Bu yanaşma tarixən inklüziv, vətəndaş kimliyi qura bilməyən postimperial cəmiyyətlər üçün xarakterik olmuşdur. Yalnız indi bu siyasət xüsusilə qəddar və kinli formalar almışdır.
Əgər nüvə arsenalına malik olan və böyük dövlət statusuna can atan bir dövlət etnik və mədəni baxımdan qohum olan Ukrayna əhalisinə qarşı dağıdıcı zorakılıq tətbiq edirsə, şəhərləri və mülki infrastrukturu məhv edirsə, onda onun qeyri-ruslara və müsəlmanlara qarşı necə davranması təəccüblüdür?
SSRİ dağılandan sonra Rusiyada şovinizm və islamofobiya pik həddə çatıb. Çeçenistanda etnik təmizləmə aparan ölkə indi bu siyasəti digər xalqlara da yayır. Kənarda baş verənlər indi mərkəzdə – federal televiziya kanallarının alqışları altında həyata keçirilir.
1990-cı illərdə skinhead hərəkatının xüsusi kinsizliklə necə hərəkət etdiyini hamımız xatırlayırıq. Onların Qafqazdan və Orta Asiyadan olan insanlara qarşı qəddarlığı guya kortəbii xarakter daşıyırdı. Amma biz axmaq deyilik və onların arxasında Rusiya xüsusi xidmət orqanlarının olduğunu çox yaxşı bilirik. Bu gün artıq skinhedlərin xidmətinə ehtiyac yoxdur – onların tapşırıqları açıq şəkildə polis, çevik polis və FSB tərəfindən həyata keçirilir. Üstəlik, daha böyük qəddarlıqla və tam cəzasızlıq hissi ilə.
Baş verənlər təkcə bu kampaniyanın başladığı xalqların faciəsi deyil. Bu, rus xalqının özü və bir vaxtlar humanistlik iddiasında olan dövlət üçün faciədir.
Rus Pravoslav Kilsəsi bu dəhşətli tikintidə xüsusi rol oynayır. Mənəvi kompas kimi deyil, repressiv maşının ideoloji bəli adamı kimi. O, nəinki zorakılıq haqqında susur, həm də ona bəraət qazandırır, ona guya mənəvi əsas verir.
Azərbaycanlıların əsl cəza əməliyyatının qurbanına çevrildiyi Yekaterinburq hadisələri təsadüfi deyil. Onlar bir simptomdur. OMON-un 90-cı illərdə qoyulmuş köhnə üsullarının geri qayıtmasının, indi isə maskasız və məhdudiyyətsiz olmasının əlaməti. “Etnocinayətkarlıq” kimi yeni terminlər Kremlin köhnə arzusuna hüquqi cəhətdən haqq qazandırmaq cəhdidir: ruslardan başqa istənilən xalqı defolt olaraq təhlükə kimi təqdim etmək. Bu isə təmizləmək, sıxıb çıxarmaq, alçaltmaq deməkdir.
Rusiya genişmiqyaslı etnik təmizləmə üçün zəmin hazırlayır. Və bunu açıq şəkildə edir.
Hətta Stalinin dövründə də düşərgələrdə işgəncələr gizli şəkildə həyata keçirilirdi. Bu gün Rusiyada insanlar açıq şəkildə şikəst edilir. Crocus City Hall-da baş verən terror aktından sonra məhbuslar Basmannı məhkəməsində göstərilib: birinin gözü çıxarılıb, birinin qulağı kəsilib yeməyə məcbur edilib, üçüncüsü isə hərbi telefon “tapik”i ilə döyülüb. Hamısında qançırlar, sarğılar və boğulma əlamətləri var idi. Bunun üçün təhlükəsizlik qüvvələrinə “İgidliyə görə” medalları verilib. İndi baş verənlər artıq Stalin repressiyalarını qəddarlıqla üstələyir.
Bütün bunlar eyni siyasətin davamıdır. 20 Yanvar faciəsinin, Xocalı soyqırımının, Azərbaycan torpaqlarının otuz illik işğalının arxasında Rusiya dayanıb və dayanır.
Heç nə dəyişməyib. Yalnız maska dəyişilib. /Minval.az/
Polise.az